عشق برادری که غیرت مال جویان را به جوش آورده است.

مردی که به خاطر عشق و علاقه به برادر بیش از 30 سال از عمر خود را به تنهایی در دل کوه ها سپری کرد.

سعادت خوش اخلاق شخصی هستند که، معنای زیبای اسمشان را در زندگیشان بازتاب داده اند، با اخلاق نیکو و خوبشان زندگیشان را سعادتمند ساخته اند. ایشان همان برادر باوفایی هستند که پیامبرانی چون حضرت یوسف مانند ایشان را به خود ندیده اند؛ برادرانی که برادرشان، یوسف، برگزیده ی الهی، را زنده زنده خواستند سربه­نیست کنند، این چنین برادری نه تنها به نابودی برادرش همت نگماشته بلکه تمام همت و توان خود را در جوار برادر شهیدش به همراه تنها یار و یاورش، همسر گرامیشان، صرف نموده­اند.

شهید جمشید خوش اخلاق در سال 1363 در جبهه های حق علیه باطل به شهادت رسیده است و برادرش طی30 سال گذشته در روستای کهلیک بولاغی واقع در مشگین شرقی که از زمان انقلاب اهالی این روستا به مناطق مختلف کوچ کرده اند و این روستا در واقع خالی از سکنه است اما در دل کوه ها و در میان گل و خشت مردی به خاطر برادر شهیدش و به دور از بستگان و آشنایان به تنهایی به تعبیر ما در دیار غربت، به سر برده است. اما در نظر ایشان دنیای ما دیار غربت است نه دنیای ایشان که گذشته از تمام مزاحمت های مادی و اجتماعی، از نظر معنویت در اوج عرفان قرار دارند چرا که همنشینان وی برادر شهید و خدای متعال است.

وی دلیل این زندگی تنها، به مدت 35 سال،را عشق برادری خود بیان می کند چیزی که شاید باورش برای ما انسان های عادی سخت باشد اما واقعیت دارد و نمونهی بارزش در این دنیایِ بی وفایِ گذرا آقای سعادت خوش اخلاق است که جا  دارد ایشان را به عنوان الگو و سرمشق خود قرار دهیم. درست است که غالباً شخصیت هایی با مقام والا را الگوی خود قرار می دهیم و در صدد رسیدن به درجه و مرتبه های ایشان هستیم، اما ای کاش فقط یکبار شخصیتهایی چون آقای خوش اخلاق را با شغل ساده شان، دامداری و کشاورزی، الگوی خود قرار دهیم و وفاداری وی، که در واقع از رشادت های وی محسوب می شود، را مقابل دیدگان خود نصب کرده و گهگاهی نیم نگاهی به بندازیم.

اما، با بیان این همه تعریف از وفاداری وی، جای بسی تأسف دارد که نه تنها الگو نمیگیریم بلکه دست به ریشه کن کردن ایشان داریم، به جای آنکه دست به یاری و همدردی ایشان بگشاییم همت به افزودن غم و دردهای آنان گماشته ایم. آیا جوانمردی یعنی این!؟ که بعد از 35 سال اهالی روستای فراموش شده رگ غیرتشان بیدار شده، غیرتی که به جای دفاع از خانواده فراموش شده و رنج کشیده به دفاع از زمینهای فراموش شده برخاسته است. و کمر به آزار و اذیت این خانواده بربسته اند. اهالی که موقع رفتن نیم نظری به تنها گذاشتن این خانواده نداشتند اما اکنون نظرشان به زمینهای روستای ول شده جلب شده است! آیا این به خاطر غیرت مردانگی است یا غیرت ناشی ازتورم زمین ؟؟؟

شخصیتهایی چون خوش اخلاق معنای برادری و همدردی را خوب درک کرده اند، که به خاطر برادر شهیدشان رنجهایی را متحمل شده اند. اما ماها مفهوم برادری را فقط در گرفتن حقی، ارثی، مالی می دانیم که نمیدانیم از آنِ ماست یا می خواهیم از آنِ خود گردانیم.

خداوند یک نیرویی به انسان ها داده که همیشه در کنارش است و پشتیبان وی است این نیرو  همان وجدان آدمی است که راهبر آدمی است، چه بهتر است که به وجدان خود رجوع کرده و در انتخاب هر راهی از مرشد خود یاری جوییم و باعث رنجش آن نگردیم.

گدای رشادت باشیم نه زیادت، اسیر رفاقت باشیم نه جهالت.

امید است مسئولان امر در این راستا قدم برداشته و با حمایت های خود این خانواده رنج دیده را تحت حمایت خود قرار دهند.

دیگر انتشار دهندگان:

دلباختگان ولایت

مشگین رسا